Remnant 2 Review - Dark Souls met vuurwapens (2024)

Remnant From the Ashes schudde het gamelandschap in 2019 flink op met zijn unieke mix van soulslikes, roguelikes en looter shooters. Het had wat ruwe randen, maar genoeg goeds om een interessante uitdaging te zijn. Dit soort games zijn de ultieme basis voor een uitmuntend vervolg en het hernoemde Remnant II is hier het perfecte voorbeeld van.

Souls met een twist

Dark Souls meets Destiny, zo omschreef ik Gunfire Games' nieuwe titel aan geïnteresseerden. Je wisselt slag- met vuurwapens af, die allen heerlijk aanvoelen en neemt het op tegen een wereld waar jouw reis snel afgelopen kan zijn. Simpele vijanden nemen hele happen uit je health bar wanneer je niet op tijd ontwijkt en de groepen onder controle houdt. De Souls vergelijking gaat helemaal op wanneer je naar de geweldig indrukwekkende eindbazen kijkt, waarmee de game doorspekt is. Ga door de fog-gate, vind een immense gedaante en probeer zijn patronen te leren om zo de laatste staande te zijn. De bazen in Remnant from the Ashes voelden wat identiteitsloos en door de willekeurige elementen kon iedere baas op ieder moment langskomen. Remnant II structureert dit meer en maakt de bazen mechanisch zoveel interessanter. Werkelijk, wat heb ik genoten van het design van deze monsters en de fasen die hun gevecht doormaakt. Iedere boss heeft iets cools, een eigen mechanic, zijn eigen uitdagingen om te leren en ze voelen allen uniek. Ze passen ook uitstekend in hun gebied en thema; een spookachtig wezen in een horror setting, een amorfe blob in een riool en een digitale bol met VR wezens in een futuristische wereld.

Intrigerende werelden

De werelden die je als wandelende moordmachine doorkruist worden dynamisch opgebouwd uit vaste bouwblokken. Daardoor voelt elke speelsessie heel anders aan. Zeker omdat het meerdere werelden heeft om mee te werken en de volgorde waarin jij ze voorgeschoteld krijgt, kan voor iedereen anders zijn. Zo begon ik mijn reis in het grauwe, futuristische N’Erud waar robots en zombies de dienst uitmaken en ik door ellenlange woestijnen en ondergrondse basissen worstelde. Het was nogal een contrast toen ik vervolgens het schitterend bosrijke Yaesha betrok. Prachtige tempels, gecombineerd met groene natuur en een laagstaande zon boden een prachtige achtergrond voor mijn strijd tegen het generieke kwaad in de vorm van the Root.

The Root werd bestreden en verslagen in de originele game op aarde, maar een paar decennia later is dit corrumperende kwaad nog steeds aanwezig op verschillende plekken. Om eerlijk te zijn, bleek het verhaal warrig en moeilijk te volgen, zeker gezien dit absoluut op de achterbank wordt gezet om ruimte te maken voor de actie. Het neemt wel de moeite om degelijke voice-acting neer te zetten, maar het is zo’n overladen bak aan informatie dat het nauwelijks weet te pakken. Iets wat de werelden wel doen, zo bevat iedere biome zijn eigen variaties aan vijanden. In het donkere Losomn vond ik co*ckney elven in de uiterst sfeervolle en dodelijke straten. Het Labyrint, wat de werelden verbindt, bleek uitdagers volledig uit steen en magie op mij af te sturen. Deze plek, alsmede thuisbasis Ward 13 op aarde, vormen vaste waarden tussen de willekeurige elementen - iets wat ik zeer goed kan waarderen. Daarbij zijn er meerdere verhalen te vertellen in iedere wereld, waardoor nieuwe playthroughs van de game aangemoedigd worden.

Massavernietigingswapens

Ward 13 is hoe dan ook een belangrijke plek om geregeld terug te keren, gezien je daar nieuwe wapens koopt, mods craft en nieuw speelgoed kunt uittesten. Noemde ik eerder Destiny, dan komt dat door de heerlijk aanvoelende wapens die daadwerkelijk een enorm verschil maken. Zo was ik dol op mijn bonesaw machinegeweer, dat veel kogels afzet tegen een lange herlaad-animatie. De schoten moet je doseren om het wapen niet te oververhitten. Andere wapens slaan hele andere richtingen in, van simpele zaken als pistolen en shotguns tot gekke buitenaards geïnspireerde moordwapens. Ik genoot ervan om te zien hoe je op basis van zeldzame items de meest gekke wapens kunt maken. Zo kreeg ik grote groepen gemakkelijk onder controle met de Enigma - een wapen dat bliksemschichten schiet en iedereen in bereik met elkaar verbindt voor extra schade. Of wat te denken van de Nightfall long gun die tentakels heeft en lifesteal mogelijkheden overneemt van de eindbaas die je er voor hebt verslagen. Ook in de melee-wereld is er genoeg variatie met hamers, zwaarden en bijlen die allen een heerlijke impact hebben.

Al deze vaardigheden ga je nodig hebben, gezien ik bij een gemiddelde encounter door al mijn wapens heen switchte (mijn long gun, hand gun en melee wapen) tussen de dodge rolls. Alles is daarbij nog verder aan te passen met mods en mutators, alsmede jouw dragon’s heart waarmee jezelf geneest. Wat meer melee of ranged damage, sneller gerevived kunnen worden of een stamina boost? Er is genoeg om mee te spelen en jouw ideale klasse te maken.

Ontdekkingsreis

Dit begint al vroeg, want je kiest in Remnant II direct een archetype om te spelen; van de gepantserde Challenger tot een Medic, van een Hunter die met dieren werkt tot een gunslinger die zo uit het Wilde Westen is gestapt. Zelfs na je keuze zijn meerdere klassen te unlocken en de variatie (en bijbehorende perks) is zeer uiteenlopend. Het wordt nog interessanter wanneer je ontdekt dat het mogelijk is om te multiclassen, waarbij je een tweede archetype kunt kiezen en die krachten combineert. Dat dit geen automatisch process is. Je wordt niet bij de hand genomen en krijgt geen keuzes voorgelegd; nee, jij moet dit ontdekken, de benodigdheden verzamelen en het werk ervoor doen. Het is weer zo’n onderdeel dat bijdraagt aan de ontdekkingsreis van Remnant II.

Dit hoef je niet alleen te doen. Ik heb het dan niet over guides, maar het feit dat heel de game te spelen is met een team van drie spelers. Afhankelijk van je settings droppen spelers in en uit en sprong ik zelf makkelijk in de game van anderen. Jammer genoeg vindt de progressie enkel plaats in de game van de host en heb ik ondanks de trophy voor het verslaan van de laatste baas, nog steeds niet de laatste twee op mijn eigen save game. Wachten totdat je gejoined wordt is nooit leuk, zeker niet in de latere werelden waar hulp echt gewaardeerd werd. Daarentegen vond ik dat sommige encounters gemakkelijker waren met meer spelers. Zeker wanneer het team op volle sterkte is en er extra aanvallen tevoorschijn komen of je puzzelelementen uitdagender worden. Toch is de waarde van opnieuw tot leven gewekt worden en het plezier van met een goede vriend door de gave werelden van Remnant II heen gaan een absolute plus voor deze game.

Soms iets te moeilijk

Is dan alles fantastisch aan Remnant II? Dat helaas niet: soms gaat de game iets te ver in zijn harde aanpak. De eerste uren kunnen straffend zijn, maar zodra je aan de wereld went en wat het van je verwacht, red je jezelf vrij snel. Het was pas veel later in de game dat ik regelmatig bazen tegenkwam die onstopbare insta-kills uitvoerden. Niets is zo ontmoedigend als voor een zesde keer, met twee anderen in een coole setting, een interessante baas te bevechten en in een oogopslag dood te zijn. Met meerdere bazen kwam ik dit tegen en waar sommige met de juiste techniek te ontwijken zijn, zie ik voor anderen geen manier om eraan te ontkomen. Hierdoor bleken een aantal van mijn overwinningen meer gebaseerd op geluk en doorzetting van het team.

Daarbij voelt dit als een game waar uitrusting meer had kunnen betekenen. Je krijgt toegang tot de outfits van de andere klassen en kun je daarmee stats combineren - in realiteit zoek je enkel naar zo hoog mogelijke waarden in balans met het gewicht om je dodge roll niet te langzaam te maken. De ringen kennen veel buffs, wisselwerkingen en keuzes, maar hier had meer mee gekund. Toch kon dit voor mij de pret niet genoeg drukken om Remnant II iets anders dan een warme aanbeveling te geven.