Sierpień miesięcy, niedziela tygodnia. Recenzja “Short n’ Sweet” Sabriny Carpenter | eBilet NOW (2024)

Tegoroczne lato dostało swój przewodni kolor i była to jadowita zieleń. Konkurencji nie było żadnej: era luzu i odpinania wrotek ciągnęła się nieprzerwanie od czerwca dzięki Charli XCX. Jej impact kulturowy oczywiście nie dotknął wszystkich – miał też bardzo ściśle określony termin przydatności do spożycia. I choć nie wątpię, że BRAT SUMMER może nie skończy się dla wszystkich, tak oficjalnie cykl już prawie się dopełnił.

I właśnie wtedy wjeżdża Sabrina Carpenter ze swoim szóstym (!) albumem “Short n’ Sweet”, niebieską identyfikacją wizualną (kobalt robi się szalenie modny, szczególnie jeśli chodzi o design wnętrz) i czerwonymi ustami. Przewrót czy przekazanie pałeczki? Nic z tego: to osobne, choć sąsiednie planety, z jakąś małą częścią wspólną.

Bo tutaj “Short n’ Sweet” zyskuje naprawdę: można docenić ułożenie piosenek na trackliście (“Taste” przed “Please, Please, Please” z tekstową paralelą – miło) czy przewodni motyw zamglonego bedroom popu. To jednak nie tylko sypialnia (choć kotłowanie się w kołdrze jeszcze przez pięć minut oddaje feeling): to też ostatnie dłuższe wieczory i zachody słońca, to powroty z wakacji, zaklinanie czasu. “Short n’ Sweet” ciągnie się rozkosznie, a hitowe “Espresso” w samym środku działa tak, jak powinno. Jak weekendowa popołudniowa ka*wka u babci wpisana w polską estetykę czy iced latte złapana na mieście, bo wypadało w końcu wyjść z domu.

Polecamy na eBilet.pl

W piosenkach artystki dzieje się dużo, często jednak na drugim planie, co bywa przyjemnym wyzwaniem dla słuchacza. Szeroki kadr: tego potrzeba, by jednocześnie skupić się na tekstach – zaskakująco zaczepnych – muzyce i produkcji. Wybija się wiele numerów, serio, “Short n’ Sweet” wcale nie stoi singlami. Jazda zaczyna się od “Good Graces” z efektem bańki. Klawisze i synthy są tam bardzo “miękkie”, co momentami tworzy wrażenie piankowych pocisków, rozpłaszczających się na niewidzialnej barierze. Łagodne, ale prosto z salonu gier – łatwe, że Sabrina jest nagrodą. Mamy pierwsze bingo aury i narracji, a to przecież tylko rozbiegówka.

“That’s that me Espresso” zasłużenie weszło do potocznego języka, chociaż składaniem zdań Sabrina Carpenter tak naprawdę popisuje się w “Slim Pickins”. Nie jest to mój pierwszy wybór: tak, jak w całym “Short n’ Sweet” słowa i brzmienie przecierają się wyrównanie, tam zdecydowanie przoduje warstwa liryczna. “Będę w kuchni, serwując trochę jęków i narzekań” – gorzkie i wybitne zarazem, podobnie jak kpiny z chłopca, który ma problemy z angielską gramatyką (“This boy doesn’t even know // The difference between ‘here’, ‘their’ and ‘they are’”). To wszystko sprawia, że frazy jak “pocałuj mnie w d*pę” nie są grafomańskie, tylko charakterne: ale żeby do tego dojść, trzeba posłuchać więcej niż jedną piosenkę.